Club de Lectura

Un grupo de amigos reúnese tras un longo periodo de pouco contacto para rememorar a noite que viviron nun refuxio de montaña quince anos atrás. Algúns van con parellas e outros sos, pero falta un deles, aquel a o que chamaban O Profeta pola súa moral católica. Pola noite, tras un inesperado apagón, ven que as estrelas locen máis brillantes que nunca. Pola mañá un deles desapareceu. Non será o último.

Utilizáronse moitas referencias externas para falar das excelencias do debut de David Monteagudo. soaron nomes como o de Albert Sánchez Piñol, Cormac McCarthy ou Rafael Sánchez Ferlosio, autores que teñen en común con este lucense esa paixón por narrarnos grandes contradicións psicolóxicas en historias herméticas.

Fin non é unha obra fácil: é un conto que viaxa do drama generacional á ciencia ficción máis escura. O verdadeiro motivo para deixarse subyagar por esta trama apocalíptica tarda máis de cen páxinas en ser desvelado. Nese caso, recórdame moito á novela de Stephen King O cazador de soños, onde un drama banal e generacional vaise conviertiendo aos poucos nun pesadelo alienígena. Aínda que Monteagudo non é tan fan dos efectos especiais como o autor de Carrie: o seu prosa asfixiante, capaz de facernos tremer de medo en espazos abertos a pleno sol, adoita ser rica en detalles, como eses estallidos de natureza salvaxe, preludio dunha gran traxedia. E, ao contrario que King, Monteagudo foxe de calquera convencionalismo dentro do xénero, deixándonos o corpo maltrecho ao compartir os medos e dúbidas dos seus protagonistas, sen explicacións nin ataduras, só o auténtico horror de non saber nunca realmente o que pasa. Unha (nova) mirada certeira ao apocalipsis que está chamada a ser o debut literario deste ano.

Manu González